Julija Stachiwska

Autorka tomów poetyckich Червоні чоловічки [Czerwoni czołowiczky] (2009) i Verde (2015) oraz książek dla dzieci Таємниця Могилянки і зниклий ключ [Tajemnycia Mohylanky i znykłyj klucz] (2020), Місяць над Кінбурном [Misiać nad Kinburnom] (2020) i Соня та гра кольорів [Sonia ta hra koloriw] (2022). Jej wiersze były tłumaczone na wiele języków. W Polsce były publikowane w pismach „Res Publica Nowa”, „Dwutygodnik” i „Radar” oraz antologiach 30 wierszy zza granicy. Młoda poezja ukraińska (2012), Portret kobiecy w odwróconej perspektywie. 12 poetek z Czech, Słowenii i Ukrainy (2013) i Listy z Ukrainy (2016). W Polsce ukazały się też jej książki: Wszystkie możliwe rzeczy (2019) i Odbicie (2024) (wszystkie publikacje w przekładzie Anety Kamińskiej). Współredaktorka (razem z Ołehem Kocarewem) antologii Українська авангардна поезія. Антологія. 1910–1930 [Ukrajinśka awanhardna poezija: 1910–1930] (2014) i Украински поетически авангард / Український поетичний авангард [Ukrajinśkyj poetycznyj awanhard] dla Bułgarskiej Akademii Nauk (2018). Pracuje w sferze dyplomacji kulturalnej: w Polskim Instytucie w Kijowie, Czeskim Centrum w Kijowie itp. Od początku pełnowymiarowej wojny przełożyła Ciągle po kole. Rozmowy z żołnierzami getta warszawskiego Hanki Grupińskiej (2025). W 2022 roku napisała serię artykułów dla ukraińskiego wydania „Dwutygodnika” o swoim domu w Buczy.